*
जिल्हा प्रतिनिधी पुणे. प्रवीण पप्पू शिंदे
संकलन. दत्ता मोकाशी सर पिंपरी चिंचवड
महेशचंद्र रूपचंद झवेरी या व्यापा-याने दक्षिण आफ्रिकेतून एक प्रचंड हिरा विकत घेतला, अगदी अंड्याच्या पिवळ्या बलकाएवढा मोठा. पण त्याची निराशा झाली, कारण त्या हिऱ्यामध्ये आतून एक भेग होती.
महेशचंद्र’ने एक कुशल नामांकीत ज्वेलरकडे जाऊन मार्गदर्शन मागितले. ज्वेलरने नीट निरीक्षण करून सांगितले.
हा हिरा दोन परिपूर्ण रत्नांमध्ये विभाजित करता येईल, आणि दोन्हीची किंमत मूळ हिऱ्यापेक्षा जास्त असेल. पण एक चुकीचा घाव बसला तर तो तुकड्यांत फुटेल आणि पूर्णपणे निरुपयोगी होईल. मी असा धोका घेणार नाही.
महेशचंद्र जगभर फिरला, अनेक देशांतील दागिनेकारांना तो हिरा दाखवला. प्रत्येकाचं उत्तर एकच, धोका खूप मोठा.
शेवटी कुणीतरी त्याला ॲमस्टरडॅम मधील एका वृद्ध ज्वेलरबद्दल सांगितले, ज्याच्या हाताला सोनेरी स्पर्श असल्याची ख्याती होती.
महेशचंद्र त्याच दिवशी तेथे पोहोचला. वृद्ध ज्वेलरने हिऱ्याकडे भिंगातून पाहिले आणि पुन्हा इशारा केला. तेवढ्यात महेशचंद्र’ने मध्येच बोलत म्हटले,
ही कथा मी अनेकदा ऐकली आहे. आता मी तयार आहे. फक्त हे काम करून टाका.
ज्वेलरने मान हलवली, किंमत ठरवली, आणि मग शांतपणे शेजारी काम करणाऱ्या एका तरुण शिकाऊकडे वळला.
त्या मुलाने हिरा हातात घेतला, तळहातावर ठेवला आणि एकच स्वच्छ, अचूक प्रहार केला.
हिरा सुंदरतेने दोन निर्दोष रत्नांमध्ये विभागला. त्या तरूण शिकाऊ’ने वर बघितलेही नाही, फक्त ते रत्न परत गुरूकडे दिले.
आश्चर्यचकित व्यापाऱ्याने विचारलं, हा मुलगा तुमच्याकडे कित्येक वर्षे काम करत असेल ?
वृद्ध ज्वेलर शांतपणे हसला, याचा कामाचा तिसरा दिवस आहे. त्याला त्या हिऱ्याची खरी किंमत माहिती नाही, म्हणूनच त्याचा हात थरथरला नाही.
*धडा -*
कधी कधी आपण काहीतरी गमावण्याची जितकी जास्त भीती बाळगतो, तितकेच ज्या गोष्टी करणे आवश्यक आहे, त्या करण्याची क्षमता आपल्यात कमी होते.
जीवनातील आव्हानांना तितकं जड समजू नका, त्यांना हलकं माना… तेव्हाच तुमचा हात स्थिर राहील.
