“
जिल्हा प्रतिनिधी पुणे. प्रवीण पप्पू शिंदे
संकलन. दत्ता मोकाशी सर
— महाभारताचं सत्य आणि आयुष्याचं धडा
महाभारतात शकुनी हा फक्त एक व्यक्तिरेखा नव्हता…
तो बुद्धीचा चुकीचा वापर, सूड, धोका आणि अंतर्मनातील विष याचं प्रतीक होता.
त्याचा डाव, त्याची योजना, त्याची फसवणूक — हे सगळं चालत होतं कारण कोणीही त्याला थांबवण्यासाठी धावा केला नव्हता.
प्रश्न नेहमी विचारला जातो:
श्रीकृष्ण सर्वशक्तिमान होते… मग शकुनीला थांबवलं का नाही?
उत्तर महाभारताच्या मूळ तत्त्वात आहे:
👉 देव हस्तक्षेप तेव्हाच करतात, जेव्हा तू धावा करतोस.
👉 तू न बोलता देव तुझ्या कर्मात अडकत नाही.
द्रौपदीने धावा केला– म्हणून कृष्ण प्रकट झाले
द्रौपदीने हात सोडले.
सारे मार्ग संपले.
मनातलं अहंकार, “मी सांभाळेन”, “मी एकटी लढेन” – हे सर्व कोसळलं.
आणि जेव्हा ती ने आतून हाक मारली —
“कृष्णा!”
तेव्हा कृष्ण प्रकट झाले.
देहाने नव्हे, पण उपस्थितीने.
यातून महाभारत सांगतं:
धावा हा बाहेरचा आवाज नाही, तो आतला स्वीकार आहे — “मी एकटी/एकटा नाही.”
पांडवांनी धावा केला नाही… म्हणून शकुनीचा डाव सुरू राहिला
युधिष्ठिर जुगारात अडकत गेले,
भीम रागात अडकला,
अर्जुन गोंधळात,
नकुल–सहदेव शांततेत…
कोणी म्हणालं नाही —
“कृष्णा, आम्हाला थांबव.”
श्रीकृष्ण सभेत होते.
सर्व जाणत होते.
शकुनी खोटं खेळतोय,
धृतराष्ट्र अंध आहे,
दुर्योधन चिडतोय —
हे कृष्णांना माहित होतं.
पण देवाने हस्तक्षेप का केला नाही?
कारण —
जितका पापाचा डाव होता, त्याहून मोठा होता माणसांचा मौन.
देव माणसाच्या स्वेच्छा वरती हस्तक्षेप करत नाहीत.
जोपर्यंत तू म्हणत नाहीस:
“कृष्णा, मला सांभाळ.”
तोपर्यंत कृष्ण अधिकाराने येत नाहीत.
कृष्ण सर्वत्र होते… पण बोलावलं नाही म्हणून हस्तक्षेप झाला नाही
ही आयुष्याची सर्वांत मोठी शिकवण आहे:
👉 देवाला बोलावलं की देव येतो.
देवाला विसरलास की शकुनी जिंकतो.
इथे “देव” म्हणजे काय?
तुझं जागृत भान
तुझा विवेक
तुझी अंतर्ज्ञान
तुझी योग्यतेची जाणीव
तुझ्यातला प्रकाश
ज्या क्षणी तू त्याला बोलावतोस,
त्या क्षणी तुला बळ मिळतं —
निर्णयाचं, धैर्याचं, स्पष्टतेचं.
शिकवण — योग्य वेळी धावा करा
आयुष्यात कधी तुम्हाला कोणीतरी फसवतं,
कुठे चुकीचं ओढलं जातं,
कुठे शंका, भीती, गोंधळ येतो,
कुठे तर्क हरतो,
कुठे सत्य डोळ्यासमोर असूनही हात थरथरतात…
त्या क्षणी शकुनीची ऊर्जा काम करते.
तेव्हा महाभारत सांगतं:
“कृष्णाला बोलाव.
शकुनीचं जाळं कोसळेल.”
धावा म्हणजे काय?
मनातला एक आतला surrendered क्षण:
“हे कृष्णा, मी इथं अडकले/अडलो आहे…
मला मार्ग दाखव.”
आणि मग जे घडतं ते चमत्कारच असतं.
देव प्रकट कधी होतात?
👉 मन शांत झालं की.
👉 अहंकार खाली आला की.
👉 सत्य स्वीकारलं की.
👉 आतली हाक प्रामाणिक झाली की.
देव दाराबाहेर थांबलेले नसतात…
देव अंतर्मनातच बसलेले असतात.
फक्त तू बोललास की ते उठतात.
जीवनातील महान तत्त्व
महाभारत म्हणतं:
“जोपर्यंत तू देवाला आतून बोलत नाहीस,
तोपर्यंत देव तुझ्या आयुष्यात प्रकट होत नाही.”
आणि हेच सत्य प्रत्येक संकटात लागू आहे.
